RECENSIE FILM
All of us strangers is meedogenloos teder
All of us strangers verkent parallel een romantische relatie tussen twee eenzame mannen en de relatie tussen een van hen en zijn gestorven ouders. Het menselijk contact is ontroerend, maar de verhaallijn onverbiddelijk.
In een Londense woonblok waarin nog een andere bewoner woont, probeert Adam (vertolkt door Andrew Scott) het verhaal van zijn verongelukte ouders neer te schrijven. Het is er stil, en de ramen kunnen niet open. Adam bladert door kinderfoto's en besluit zijn ouderlijk huis op te zoeken. Voor hij het goed en wel beseft, ontmoet hij zijn vader in het bos en wandelt hij met hem mee naar huis. Daar is alles zoals het vroeger was en wacht zijn moeder hem op.
Terwijl Adam het contact met zijn ouders verder opzoekt, ontwikkelt zich een relatie met medebewoner Harry (gespeeld door Paul Mescal). Ze worden allebei achtervolgd door hun verleden en de band met hun familie, maar samen ontsnappen ze aan hun eenzaamheid.
Vochtige ogen
Doorheen de film wordt het nooit echt duidelijk of Adam aan het schrijven is, of hij zich dingen verbeeldt of dat er simpelweg onmogelijke dingen gebeuren. Regisseur Andrew Haigh speelt met reflecties in ramen, laat beelden in elkaar overvloeien en laat zo de grens tussen het werkelijke en het onwerkelijke vervagen.
Die ambigue droomatmosfeer wordt uitgebalanceerd door een duidelijk emotioneel klimaat van eenzaamheid. Niet toevallig is Adam enig kind, zijn hij en Harry de enige bewoners van het appartementsgebouw en heeft de film niet meer dan vier personages. Andrew Haigh heeft de verhaallijn tot haar essentie herleid, waardoor we voortdurend dicht bij Adam en zijn gevoelens blijven.
De dromerige cinematografie en de kwetsbare vertolking van de acteurs geven de indruk dat het verhaal elk moment kan breken — tot het dat uiteindelijk ook doet
De heropleving van Adam in de nabijheid van zijn ouders en Harry raakt dan ook enorm. Terwijl de liefde van zijn ouders onvoldoende leek in zijn jeugd, beseft Adam nu hoe waardevol het is om simpelweg tijd met hen te kunnen doorbrengen. Dat leidt tot een hele reeks hartverwarmende scènes, maar toch lijkt er vaak iets niet te kloppen. De verhaallijn blijkt meedogenloos, en dat mondt uit in veel vochtige ogen, zowel op het scherm als in de zaal.
De vanzelfsprekendheid voorbij
All of us strangers toont tegelijkertijd de kwetsbaarheid en weerbaarheid van mensen, en onderzoekt de kracht van verbeelding als overlevingsstrategie. De film ontdoet thema's als liefde en vergeving van hun vanzelfsprekendheid en verwerkt ze in een complex verhaal.
Zowel Scott als Mescal laten zich van hun kwetsbaarste kant zien, wat sommige scènes zo persoonlijk maakt dat het oncomfortabel wordt. In combinatie met Jamie D. Ramsays dromerige cinematografie, zorgt dat voor een verhaal dat elk moment lijkt te kunnen breken — tot het dat uiteindelijk ook doet.
Het is een pijnlijke film die je confronteert met het verstrijken van de tijd. Op die manier brengt hij je ook terug naar het heden. Het is een oproep om geborgenheid te koesteren, omdat je haar zo maar eens zou kunnen verliezen.
