Albums om quarantaines te overleven

For Emma, Forever Ago (2007) – Bon Iver

De muziektip van Pieter

Een beetje cliché misschien, maar Justin Vernon, beter bekend als Bon Iver is voor mij het summum van de muzikaliteit. Niet dat ik veel van muziek maken ken. Maar de emoties die For Emma, Forever Ago bij mij losmaakt, heb ik nog nooit bij een ander album gevoeld. Zij het maar omdat zijn teksten letterlijk door ieders persoonlijke invulling bij de luisteraar andere toetsen bespeelt. Ook van poëzie weet ik niet veel, maar de compositie, de woorden, de symboliek van For Emma, Forever Ago, is majestueus.

Kennissen van mij zien het album als een prille Vernon, die zijn volwassenheid pas echt bereikt bij 22, a million (2016), zijn voorlaatste plaat. Akkoord. For Emma, Forever Ago draalt wat in het rond; in de mystiek en de hoge tonen van de autotune, de folklore meerstemmigheid van de kampvuurliederen. Maar toch, misschien val ik gewoon voor dat prille, datgene wat vervoert. Ik mis Emma.

How to Be a Human Being (2016) – Glass Animals

De muziektip van Mathieu

De Britse indierock van Glass Animals is een van de belangrijkste muzikale redenen waarom ik drie jaar geleden in korte broek, met een veel te duur festivalticket, naar de wei van Werchter trok. Hun debuutalbum Zaba, met toppers als Black Mambo en Hazey, kon ik al best smaken, maar het is vooral album twee dat mij volledig voor zich won: How to Be a Human Being is nu al een tijdje mijn favoriete lp. Die cover alleen al. Leuk weetje: alle 11 personages hebben een link met een nummer op het album. Surf maar eens naar de videoclips op YouTube.

Het eerste nummer is al meteen een binnenkopper. Life Itself heeft een extreem dansbare sound en geniale lyrics (I can't get a job so I live with my mom // I take her money but not quite enough // I sit in the car and I listen to static // She said I look fat but I look fantastic), en die trend zet zich de rest van het album lekker door. Pork Soda, The Other Side of Paradise en Season 2, Episode 3 zijn stuk voor stuk funky nummers met een hoek af.

Agnes, de laatste van het album, is een buitenbeentje. Het is een melancholisch, doorvoeld nummer zonder het chaotische, humoristische optimisme van de rest van het album, en toch is het misschien wel mijn favoriet. Al moet ik toegeven dat de akoestische gitaarversie, van een van mijn favoriete personen ter wereld, aan een knetterend kampvuur in Bryce Canyon, daar ongetwijfeld voor iets tussenzit.

Hoe het nog met dat concert op Werchter afliep? ‘Geannuleerd wegens ziekte’. Fuckers.

The Suburbs (2010) – Arcade Fire

De muziektip van Jan

Hoewel ze met hun laatste plaat de commerciële toer opgegaan zijn, en daarmee een groot aantal van hun fans tegen zich in het harnas hebben gejaagd, blijft Arcade Fire nog steeds de groep die het beste album ooit uitgebracht heeft. Na hun veelbelovende debuut met Funeral wonnen ze onverwacht de Grammy voor beste album met het anthologische The Suburbs.

Afzonderlijk zitten er een paar sterke nummers tussen, maar het album werkt het beste als geheel, waarbij Butler en co hun gehele jeugd ophangen aan diverse nummers die telkens terugkeren naar hetzelfde thema. De diversiteit aan instrumenten zorgt voor afwisseling in de nummers, maar de kern van deze verloren gewaande jeugd en de vergankelijkheid van de mens blijft pulseren in elk nummer dat naadloos overgaat in het volgende. Melancholische pareltjes als Why I want a daughter while I’m still young? / I want to hold her hand / show her some beauty before the damage is done hebben in coronatijden een nog grotere weerslag dan ze al hadden.

I Speak Because I Can (2010) – Laura Marling

De muziektip van Tijs

I Speak Because I Can is een album vol verhalen. Laura Marling neemt je mee in een wereld die soms heel donker lijkt, maar gepaard gaat met de meest opzwepende ritmes en een stem vol passie. In ik-perspectief neemt ze het standpunt aan van telkens een andere, vaak eenzame, vrouw. Voor het eerste nummer, Devil's Spoke, liet ze zich naar eigen zeggen inspireren door de Odyssee. In mijn hoofd speelt ze de nimf Calypso, wiens eeuwige eenzaamheid kortstondig, uitzonderlijk wordt verbroken door een Odysseus die weer weg moet.

Eindigen doet het album ook met de Odyssee. In titelsong I Speak Because I Can is Marling Penelope, de vrouw die 20 jaar trouw wachtte op haar echtgenoot. Ze liet zich inspireren door de Penelopiad, een geweldig boek waarin Margaret Atwood de Odyssee hervertelt vanuit het perspectief van de achtergelaten echtgenote.

The Corner of a Sphere (2018) – Alabaster dePlume

De muziektip van Anne-Leen

Graag raad ik iedereen Alabaster dePlume aan. Ook al is Jester mijn favoriete album, stuur ik iedereen graag eerst een blokje om langs het toegankelijkere The Corner of a Sphere. De poëet, spoken word artiest en saxofonist Angus Fairbairn laat weinig talent liggen en combineert ervaringen uit zijn jaren als polyritmische punker en jazzmuzikant tot een ontwapenend, onvoorspelbaar en onzeker feit.

Het album kent grappen en grollen, geniale muzikaliteit en vele levenswijsheden. Zo zingt hij over de appeal van rode auto's, hoe we nice moeten zijn tegen alleman & stript hij helemaal naakt in I Don't Want a World Today (Jester). Alabaster is een muzikant die iedereen moet kennen en hopelijk, na deze coronale blues, ook kan gaan zien, want nog meer dan sterk op plaat is deze vent een ware podiumgeest.

Can’t Buy A Thrill (1972) – Steely Dan

De muziektip van Daan…

Steely Dan is allicht een van de bekendste bands waarvan je nog nooit hebt gehoord. Het tweeluik rond Donald Fagen en Walter Becker bracht oorwurmen uit als Dirty Work en Peg, maar werd vooral succesvol in de Verenigde Staten. Een duikje in het oeuvre van Steely Dan zal je dan ook aangenaam verrassen: Fagen en Becker spotten vaak op sublieme wijze met de grillen van de hedendaagse maatschappij.

Ook muzikaal is Steely Dan tot op de puntjes verzorgd: de bandleden woonden praktisch in hun studio. Soms werd dagenlang gewerkt aan de juiste drumlijn of gitaarsolo; en verschillende sessiemuzikanten werden dan ook de deur gewezen tijdens de opnames. Soms ging dat wat té ver; bij de laatste plaat Gaucho waren de bandleden de muggenzifterij zelf beu. Een wellicht frissere plaat zul je daarom in Can’t Buy A Thrill tegenkomen.

Freedom (2018) – Amen Dunes

… en Steely Daan steelt er nog eentje om het af te leren

Amen Dunes is van recentere datum. De Amerikaan maakte tot voor kort vooral psychedelische folk, maar in zijn recentste plaat Freedom komt de gitaar wat meer boven water. Op Freedom worstelt Damon MacMahon, de man achter Amen Dunes, met zijn persoonlijke demonen: zijn terminale moeder en de moeilijke relatie met zijn vader. Het resultaat is een donkere, ontnuchterende, maar oh-zo-goede plaat die jammer genoeg onder de radar van de grotere stations is gebleven. Amen Dunes is misschien niet de meest toegankelijke artiest, maar een kijkje op zijn Spotify-pagina zal je zeker niet spijten!