Achter de schermen van het Holebi­film­festival: 'We hebben al over­wogen om er­mee op te houden'

Naar jaarlijkse gewoonte laat het Holebifilmfestival ons proeven van verschillende queer­films. Dit jaar belooft een prachtige editie te worden waar het vijftienjarig bestaan van Holebikort wordt gevierd. Freddy Verkammen, een van de drie organisatoren, vertelt ons meer over de oorsprong, de verborgen financiële en politieke kant, en hun toekomstdromen.

Hoe is het Holebifilmfestival oorspronkelijk tot stand gekomen?
Freddy Verkammen: 'Enkele vrijwilligers van het Holebihuis in Leuven wilden eigenlijk gewoon samen naar films kijken. Daar kwamen zoveel mensen op af en ze stelden vast dat dit mensen aantrekt. Daar wilden ze iets meer mee doen. Van daaruit hebben ze het initiatief genomen om het uit te breiden.'

'Het is natuurlijk ook meer dan alleen wat films afspelen. Mensen die het moeilijk hebben om uit de kast te komen zullen in deze open omgeving sneller durven vertellen wie ze echt zijn.'

Heeft het festival veel moeite gehad om tot stand te komen? Het werd immers pas twee jaar voor de legalisatie van het homohuwelijk in 2003 gesticht.
'Nee, eigenlijk niet. We hadden een enorm goede samenwerking met de stad Leuven en de provincie. We voelden ons zeer gesteund, omdat er een aantal queer mensen in het bestuur zaten die erachter stonden.'

Jullie krijgen geen financiële steun meer van de Vlaamse Gemeenschap. Hoe komt dat?
'De enige reden die we kregen, was dat er al genoeg films waren. Toevallig ben ik de minister van Cultuur op een bijeenkomst tegengekomen en hij herhaalde dat er al genoeg films zijn. Intussen heb ik andere dingen vernomen, namelijk dat de N-VA ertegen is'

Jaarlijks vindt ook kortfilmwedstrijd Holebikort plaats. Dit jaar reiken jullie een thema-award uit rond sociaal welzijn. Vanwaar die keuze?
'We merken dat hier heel veel problemen rond zijn. Ik ben zelf veel bezig met eenzaam­heid, en dat nu is ook het thema van de Warmste Week. Wij hebben gekozen voor 'Sociaal Welzijn', omdat dat net iets breder is. De film die we gevonden hebben, On Sundays, gaat over een jongere die voor het eerst uit de kast komt. Die kortfilm weerlegt het stereotype dat jongeren niet sociaal bezig zijn.'

Dit jaar stappen jullie mee in het project Paars. Waarom wilden jullie juist met hen samenwerken?
'Wij proberen elk jaar om samen te werken met scholen, en dat ging jaar na jaar achteruit. Scholen hebben vaak de financiële middelen niet om met hun leerlingen naar de film te trekken. Een mogelijke oplossing was om films in de scholen zelf te tonen en daarna besprekingen te houden. Toevallig botsten we op Paars.'

'Met onze eigen projecten konden we die doelen niet halen. Daarbovenop willen we ook graag holebifilms beschikbaar maken voor mensen die het minder breed hebben. Die krijg je moeilijk in cinemazalen. Daarom werken we nu ook samen met Kortfilms VZW. Samen met hen werken we aan een online platform met queer films, zodat ook zij die films kunnen kijken.'

Wat drijft jullie om dit jaar na jaar verder te zetten, ondanks sommige tegenslagen?
'We krijgen heel veel respect voor wat we doen. De mensen zijn tevreden en dat drijft ons om het te blijven doen. Het festival wordt nu georganiseerd door drie mensen. Ik heb al overwogen om ermee op te houden, maar kreeg heel wat reacties van mensen die dit jammer vonden. Dat zegt dat mensen hier nood aan hebben, dat het festival belangrijk is.'

'Ik zou het graag nog groter en beter maken, bijvoorbeeld door een samenwerking met QueerLeuven. Als we zo'n mensen meekrijgen, dan hebben we wat we willen en kunnen we een grotere impact maken.'

Waarom vindt u het zo belangrijk dat er vandaag nog steeds zaken zoals het Holebifilmfestival voor de queergemeenschap worden georganiseerd?
'Omdat we dagelijks vaststellen dat het nog steeds niet zo evident is voor jongeren om uit de kast te komen. Vorig jaar vroeg ik aan enkele jongeren hoe de mentaliteit was rond klasgenoten die queer zijn. Als antwoord kreeg ik dat niemand daar queer was. Dat klopt niet, aangezien ik persoonlijk een queer leerling op die school ken.'

'Hoe meer we naar buiten komen met ons filmfestival, hoe meer we de kans krijgen om het gesprek rond queer open te trekken. Ik heb zelf in Heverlee gewoond en hing vaak een regenboogvlag uit. Ik kreeg ooit een briefje van een student dat ze voor de derde keer mijn vlag had zien hangen, en mede daardoor aan haar vrienden had verteld dat ze lesbisch is. Daaraan zie je wat voor een impact de kleine dingen hebben.'