recensie> Film-recensie
Wind River: wanhoopskreet van een indianenreservaat
Met Wind River zet Taylor Sheridan een ijzersterk regiedebuut neer: een intens verhaal rond lijden en loslaten dat naast een aangrijpende moordzaak nog veel meer in petto heeft.
Op het eerste gezicht lijkt het niet meer te zijn dan een klassieke whodunit: het lijk van een achttienjarig meisje wordt gevonden in Wind River, een indianenreservaat te midden van het besneeuwde Wyoming.
De doorgewinterde doch sympathieke jager Cory Lambert (briljant vertolkt door Jeremy Renner) is degene die haar lijk ontdekt. Hij is blank maar heeft door zijn huwelijk met een inheemse vrouw toch een band met het reservaat en haar inwoners, FBI-agente Jane Banner (Elizabeth Olsen) schakelt zijn hulp in bij het onderzoek.
Reeds van in het begin is het duidelijk dat Wind River dieperliggende thema’s wilt aankaarten. Vele indianenreservaten kampen bijvoorbeeld met een hele resem aan sociale problemen, die Sheridan pijnlijk accuraat weet weer te geven. Een onbemande politiemacht (“You’ve got six men to cover an area the size of Rhode Island”, aldus Jane), overmatig alcohol- en druggebruik, een gebrek aan tewerkstelling…
De overheid doet natuurlijk alsof haar neus bloedt en stuurt slechts één volkomen onaangepaste FBI-agente naar de afgelegen plek: Jane Banner, die normaal gestationeerd is in Las Vegas. Op het land gelden er andere regels dan in de stad, wil de film duidelijk zeggen. In het reservaat heerst er een ander gevoel voor rechtvaardigheid, vergelding en trouw.
Ook het gevoel van moedeloosheid is nooit ver te zoeken in de film. Wanneer de vader (Gil Birmingham) van het overleden meisje zich in een soort geschilderd dodenmasker vertoont, vraagt Cory: “Is that what a death mask looks like?” De vader antwoordt: “No, but there’s no one around who can teach me anymore.” Het is de problematiek van een verdwijnend ras.
Wind River toont zich daarnaast ook een rasechte thriller. De winterse plek in Wyoming verandert als het ware in een arena, een strijdtoneel waar sociale spanningen elkaar in de hand werken om dan helemaal los te barsten in de ene sublieme actiescène na de andere. Aan een spannende dosis adrenaline mag de kijker zich zeker verwachten.
Tenslotte blijft het niet enkel bij harde actie. Sheridan geeft een diepmenselijk en intiem karakter aan zijn film door te tonen hoe de bewoners van het reservaat omgaan met hun leed. Wind River ontvouwt vakkundig de psyche van twee rouwende personages, vertolkt door Jeremy Renner en Gil Birmingham, en laat hen door hun gemeenschappelijke verlies naar elkaar toegroeien. Het is haast onmogelijk hier niet een traantje bij weg te pinken. Wind River snijdt diep.
Sheridan lijkt onnoemelijk veel te willen vertellen. Desondanks stort het geheel niet in onder zijn eigen gewicht. Integendeel. Wind River blijft triomfantelijk overeind staan en lokt kijkers onder het mom van ‘een thriller’, terwijl het zoveel meer is dan dat. Haast je dus maar naar een naburige cinema, deze indrukwekkende must-see mag niemand missen.
