interview> Navraag: Assita Kanko
“Ik ben te ongeduldig om enkel activist te zijn”
Assita Kanko zetelt sinds 2012 in de Elsense gemeenteraad. In 2004 kwam ze uit Burkina Faso in Leuven aan. Al snel trok ze naar Brussel, waar ze recent haar boek “De tweede helft” publiceerde.
Afspraak om 11 uur in een Elsens café. Om stipt één na elf komt er eenberichtje met de excuses voor een kleine vertraging. “Ik zat nog in eengesprek,” verontschuldigt Kanko zich na aankomst.
Precies haar talent voor het gesprek lijkt het geheim achter Kanko’ssucces. Gepassioneerd vertelt ze over feminisme, haar blauwe nagellak en de misdaadroman die ze op haar zeventiende schreef, maar niet publiceerde.
Hoe is uw politieke engagement ontstaan?
Assita Kanko: “Het streven naar verandering heb ik altijd al in mijgehad. Mijn politiek engagement is er gekomen omdat je lang kan klagen, maar dankomt het moment waarop je er iets aan kan doen. Ik ben te ongeduldig om enkelactivist te zijn.”
Naast uw politieke werk bent u actief in het bedrijfsleven. Hoe pakt u dataan?
Kanko: “Als je in de politiek zit, raak je soms ver van de werkelijkheidverwijderd. Ik erger me aan mensen die nooit hebben gewerkt in een privébedrijf en geen empathiehebben voor de mensen die weinig verdienen. Bedrijfsleiding is een kwestie vangezond verstand en dat heb je ook in de politiek nodig. Als Brussel een bedrijfzou zijn, was het al lang failliet." (lacht)
U draagt blauwenagellak en een blauw horloge. Is dat toeval?
Kanko: “Dat is een bewuste keuze.In 2012 was ik totaal onbekend als één van de Brusselse kandidaten met eenmigratieachtergrond. Ik moest zorgen voor mijn eigen identiteit. De kleur vanmijn partij is blauw, ik ben zelf eerder lichtblauw. Ik ben toen in de winkelop zoek gegaan naar de juiste kleur. Onlangs liep ik op de Elsense Steenweg enging ik met mijn hand door mijn haar. De man achter me had me herkend aan mijnnagels!" (lacht)
Verlangen naar de zee
U positioneert zichals een feminist. Hebben vrouwen voldoende draagkracht in de politiek?
Kanko: “Je kan je datafvragen, maar daar gaat het niet om. Elke persoon heeft zijn plan. Ik vind bijvoorbeelddat er jeugdquota moeten zijn voor de politiek. Anders zijn het alleen maaroude mensen die compromissen sluiten om hun eigen opvattingen in stand tehouden.”
“Als Brussel een bedrijf zou zijn, was het al lang failliet”
“Wat nu in de politiek gebeurt, is niet inspirerend genoeg voor de jeugd. Dat zit goed vervat in een citaat van Antoine de Saint-Exupéry: “Als je een boot wil bouwen, kan je iedereen zijn taak geven, maar dan gaat het traag. Of je kan de mensen doen verlangen naar de zee, dan is die boot er meteen.” Het is aan de politiek om zin te hebben en zin te geven.”
U pleit voor een nieuwe vorm van feminisme. Wat houdt dat in?
Kanko: “We moeten naar een feminisme voor iedereen. Het feminisme zoals ik dat zie, is er geen van wegcijferen van vrouwelijkheid. Het is geen oorlog tegen mannen, het is een actie tegen onrecht. Ik pleit ook voor solidariteit onder vrouwen. Het is vreselijk om te zien wat vrouwen elkaar soms kunnen aandoen, ook in de politiek.”
Wat is uw standpunt over het hoofddoekenverbod?
Kanko: “Met de hoofddoek heb ik geen probleem, zolang je kan bewijzen dat er niets gebeurt wanneer de vrouw die hoofddoek afneemt. Ik kan het aanvaarden als het haar eigen keuze is. Als moeder kunnen niet alle vrouwen zomaar hun zoon aanspreken op hun gedrag omdat ze in bepaalde culturen minder zijn dan de man, wat echt erg is.”
“Er moeten jeugdquota zijn voor de politiek”
“In Groot-Brittannië ging een man zo om de hand van een vrouw vragen aan haar zoon. Dat is een maatschappelijk probleem, want die jongens zijn niet te controleren. Ze komen in de samenleving en daar heerst wel orde.”
Mislukt Brussel
U omschrijft zichzelf als figuurlijk kleurenblind. Hoe ervaart u de multiculturele samenleving?
Kanko: “De multiculturele samenleving in Brussel heeft enorm veel potentieel, maar zoals het nu is, is het mislukt. We moeten door elkaar kunnen leven, maar iedereen doet nu vooral zijn eigen ding.”
“In een van de dorpen waar ik in Burkina Faso opgroeide, was er een man met een huis waar altijd iets kapot aan was. Telkens ging hij dat ene deeltje terug aan elkaar metselen, tot op een dag het huis was ingestort. Mijn vader zei nog “Wat een idioot! Hij had verder moeten kijken dan dat!” Zo is het bij Brussel ook.”
Wat was uw eerste indruk van de stad toen u in 2004 in België belandde?
Kanko: “Ik heb eerst een half jaar in Leuven gewoond, maar Brussel trok me aan. Het had iets internationaals en lokaals tegelijkertijd. De tweetaligheid vond ik fantastisch. Ik verschoot toen ik hoorde dat ze daar ruzie over maakten. In Burkina Faso zijn er meer dan zestig talen en we maken er nooit ruzie over.”
U spreekt heel goed Nederlands. Hoe hebt u de taal zo vlot onder de knie gekregen?
Kanko: “Ik wou de taal in mijn omgeving begrijpen, anders voel ik me verdwaald. Ik wil kunnen weten of ik moet lachen of ruzie moet maken. Ik geef te graag mijn mening." (lacht)
“Als je schrijft, ben je helemaal vrij”
“Onlangs sprak ik met een vrouw na een lezing. Ik was benieuwd naar wat zij deed. Zij was verrast dat ik in haar geïnteresseerd was. Mijn moeder is poetsvrouw, mijn vader leraar. Het is belangrijk om met veel verschillende mensen te praten om te weten wat er leeft.”
Kleine grondwet
U formuleert uw mening overtuigd. Slaagt u er vlot in een compromis te vinden bij onderhandelingen?
Kanko: “Mijn motor is passie. Ik kan niet onderhandelen over wat me niet interesseert. Om te kunnen onderhandelen heb ik voor mezelf een kleine grondwet opgesteld, een ethisch kader met de grenzen die ik niet wil overschrijden.”
“Je moet stilstaan bij je eigen motivatie voor je aan bepaalde zaken begint. Ik parafraseer Seneca graag: “Zonder kompas heb je geen bestemming en eindig je op een plaats die je nooit gekozen hebt.” Dat is een feit.”
“Het is aan de politiek om zin te geven”
In welke richting wijst uw kompas?
Kanko: “Wat me echt interesseert, is de internationale politiek. Op gemeentelijk niveau kan je kleine dingen repareren. Het is niet dat je hier niet veel kwaad kan aanrichten omdat je een beperkter resultaat neerzet. Als je de metro neemt, de trein te laat is, je geen school voor je kinderen vindt, zijn dat de gevolgen van de politiek.”
“Ik zal ook altijd blijven schrijven. Dan ben je helemaal vrij in wat je doet. Onlangs vond ik een misdaadroman terug die ik op mijn 17e in Burkina Faso heb geschreven. Daarin gaf ik al uiting aan mijn ideeën over feminisme. Dat was toen al mijn uitlaatklep om met mijn opstandigheid om te gaan. Ik heb goed moeten lachen toen ik hem terug las na de recente herontdekking." (lacht)
