Soms een vinger te dik: NFK en Indu­stria's Foreshocks is leuk maar een tikkel­tje te logisch

Je kunt komende avonden spenderen in de Verbeeckzaal van het STUK om de IFTf-voorstelling van NFK en Industria te gaan bekijken. Als je van Euripides' epos over de wraakzuchtige tovenares Medea houdt, zul je misschien genieten van hun moderne herinterpretatie. Als je nog nooit van die klassieker uit de klassieken gehoord had, zul je het verhaal van Foreshocks ook echt wel begrijpen.

Foreshocks vertelt twee verhalen die door elkaar gevlochten zijn. Enerzijds is er de tweestrijd tussen Mia, opkomend regietalent, en Jeremy, de gevestigde naam binnen de theaterwereld. (Jawel, lezer, het betreft hier een gevalletje play-within-a-play, daar deinzen onze vrienden-filosofen niet voor terug. Daarover dadelijk meer.) 

Jeremy misbruikt Mia's goeie ideeën in de theaterproductie die zij zogenaamd samen regisseren. Hij vermeldt haar evenwel niet als coregisseur en gaat zelf met de eer lopen. Hun stuk: een opvoering van Euripides' Medea. Nu worden we meta: dezelfde dynamiek die tussen Medea en Jason in die tragedie geschreven staat, komt bij Mia en Jeremy ook terug. (Ze hebben godbetert dezelfde initialen! De vingerdikte groeit.)

Geslaagde dualiteit

Kleine kanttekening voor de lezer die niet zo met klassieke toneelkunst begaan is: het koor in de Griekse toneelkunst is een groepje mensen dat zo nu en dan tussen scènes in de toon zet van de passage die we net te zien kregen. 

In de context van de Medea-opvoering die Mia en Jeremy in elkaar steken, krijgen we dus het Griekse koor te zien. In de context van de stribbelingen tussen Mia en Jeremy zijn dezelfde spelers die het Griekse koor spelen op hun beurt weer bemiddelaars en commentatoren – zo vervullen ze dus op de twee niveaus dezelfde rol. Leuk gevonden.

Qua acteerwerk zelf zat het stuk vooral aan de Euripideszijde goed. Medea schitterde alsof ze voor de amfitheaters geboren was (zij het een alternatieve tijdlijn waarin de Grieken de Kubrick stare hebben leren kennen, want Jezus, die had ze onder de knie), de Hellenistische koningen Aegeus en Creon deden het ook erg mooi. 

Dan is er de moderne kant van het dramaturgische dubbeltje. Mia legde de wanhoop er mooi in, maar Jeremy was er soms net te veel aan. Nu, het kan karakter zijn. Het kan dat Jeremy's personage een over-the-top, idiosyncratische en – excusez le mot – stereotiepe toneelregisseur is. Het kan ook zijn dat de acteur gewoon overacteert. Mijn boodschap: ga het stuk kijken en oordeel zelf. Mijn vinger neemt alleszins alvast in dikte toe.

Maar het moet gezegd: vormelijk liep de samenwerking tussen de kringen van een leien dakje. De techniek was soepel, en qua geluid en licht viel ook niets op te merken – niets gedurfds, maar het zat overal wat timing en overgangen betreft snor. De aankleding van de spelers zelf was schitterend: de maquillage was goed uitgewerkt en had een Hellen­istisch kantje, en de kostuums waren enig – zeker die van Medea en Creon zaten recht in de roos.

Een loopje met de tekst

Permitteer mij een kleine duik in het verre verleden van vorig jaar, toen de dieren nog spraken en NFK een bewerking van Patrick Hamiltons stuk Rope bracht op het IFTf. Die bewerking werd toen geschreven door Wodan van den Heede, en hij week daarbij niet al te hard af van het origineel. Dat werkte in hun voordeel, want ze wisten wat ze konden verwachten. 

Foreshocks neemt een flink loopje met de oorspronkelijke tekst, en dan waag je als scenarist natuurlijk de sprong in het diepe. Van den Heede werkte dit jaar weer mee aan het script (overigens naast Sofia Martinelli en Nadia Shutova, vorige IFTf-encycliek de coregisseur bij NFK en regisseur bij Industria respectievelijk). 

Hun moderne herinterpretatie van de aloude mythe werd niet altijd even subtiel uitgewerkt – bij momenten lag het er echt vingerdik op. Het feit dat beide verhalen een heel gelijkaardig einde kennen, zorgt ervoor dat de ontknoping niet uit de lucht kwam vallen voor wie Medea al kende.

Maar lezer, dat niettegenstaande: het stuk vermaakt en zit goed in elkaar; de spelers hadden het duidelijk naar hun zin. Als u naar Foreshocks gaat kijken, zult u een geëngageerd theatergezelschap zien en van uw avond genieten. 

Voor vijf euro (mits cultuurkaart) is het alvast een significant betere besteding van uw tijd dan twee pintjes gaan drinken op de Oude Markt – daarmee vul je bovendien geen honderd minuten. En beeldt u zich dan als soundtrack bij het stuk Geordie Greeps The Magician in. De reden daartoe wordt u dra duidelijk.

Gezien op maandag 21 april in de Verbeeckzaal van STUK.