Remember My Name: de glans en schaduw van kindsterren

'We stonden hier vijftien jaar geleden, dat was ook in deze zaal.' Met die woorden opent fABULEUS haar nieuwe theatervoorstelling Remember My Name. Negen oud-kindsterren blikken tijdens een reünie terug op de voorstelling die hen destijds hun eerste roem bracht. Tegelijk onthult de bijeenkomst ook de schaduwzijde van dat sterrenverhaal. 'Kindster zijn is intens, het kan zelfs pijnlijk zijn', zegt actrice Louise. 'En toch vinden we het fantastisch.'

'Dat is heel raar en daarom wilde ik er iets mee doen', voegt regisseur Mitch Van Landeghem toe. Het referentiekader voor het theaterstuk varieert van Shirley Temple tot de moderne Nickelodeon-sterren – een erg Amerikaanse wereld. 'Ik wilde die Amerikaanse invloeden vertalen naar iets dat dichter bij ons ligt. Zo gaat de voorstelling niet alleen over die verre Amerikaanse sterrenwereld, maar ook over de jongeren hier op het podium en wat het betekent om zestien te zijn en je plek te vinden in de wereld.'

De puzzel leggen

Van Landeghem was twaalf jaar geleden zelf acteur bij fABULEUS. 'Het idee om zelf iets met jongeren te doen speelde al langer', vertelt hij. Rond diezelfde tijd raakte hij gefascineerd door X Factor-complicaties op YouTube. 'Vooral de jongste kandidaten die konden zingen als een mature sopraan of jodelen als een volwassene vond ik bijzonder. Toevallig klikte dat samen met het plan om iets met jongeren te doen.'

Zo’n voorstelling kost een jaar om te maken. 'In het begin wist ik ook niet precies hoe alles moest klinken of gespeeld moest worden', deelt Van Landeghem. 'Het is een proces van samen met de acteurs de voorstelling in elkaar puzzelen. Maar we hebben nog een week, het zou saai zijn als de voorstelling nu al af is.'

Ook het publiek zal moeten puzzelen. 'Het is een rationeel spel', laat Van Landeghem weten. 'De voorstelling is niet per se moeilijk, maar alles is wel zorgvuldig doordacht.' De gespeelde scènes en gesproken teksten moet het publiek zelf aan elkaar knopen, vertelt actrice Niah.

Persoonlijk spel

Dat betekent niet dat de teksten en scènes in steen zijn gebeiteld. Veel scènes zijn ontstaan vanuit improvisaties, waardoor de jonge acteurs het gevoel hebben dat er een stukje van zichzelf in de voorstelling zit. 'Daardoor klinken de teksten heel natuurlijk', deelt Niah. 'En we spelen ook onder onze eigen naam', voegt ze eraan toe. 'Dat maakt het allemaal wat persoonlijker.'

Het complexe thema van de voorstelling schrikt de acteurs dan ook niet af. 'We zijn hier omdat we het echt leuk vinden om te spelen. Dat maakt het makkelijker om in het thema te duiken.' Ook de productie ondersteunt hen daarbij: 'Ze letten erop dat we niet constant zware personages spelen, maar dat we ook durven terugkeren naar onszelf', zegt Louise.

'Ik probeer vooral te zorgen dat we als groep voldoende met elkaar praten', vult regisseur Van Landeghem aan. 'Ik wil vermijden dat repetitiedagen enkel bestaan uit binnen­komen, trainingsbroek aan, meteen beginnen, en op het einde van de dag klaar zijn, zonder dat we elkaar echt leren kennen.' De repetities beginnen en eindigen dus telkens op dezelfde manier: met de vraag of het goed gaat met iedereen.

Een groot feest

Remember My Name blijft ook behapbaar voor het publiek, legt Louise uit. De voorstelling speelt in op een zekere theatraliteit die moeilijk in film te vangen is. 'Soms heb je dat theatrale net nodig om het luchtig te houden.' Tegelijk versterkt het live-element de sfeer. 'Als toeschouwer voel je je meteen deel van het verhaal', vertelt Van Landeghem. 'En dat maakt het feestelijk.'

Dat de voorstelling aanvoelt als een groot feest, blijkt ook uit het cheesy zingen, de musicalnummers die in je hoofd blijven hangen, en de talkshowscènes waar humor het pijnlijke camoufleert. 'Eigenlijk is de voorstelling een simpele taart, met heel veel toppings', besluit Niah.

'Verwacht dus niet dat je gaat wenen in de zaal', lacht Louise. Hoe het publiek dan wel naar buiten gaat? 'Met het gevoel dat ze een leuke avond hebben gehad. Eentje met heftige thema’s, maar toch ook met plezier', hoopt Van Landeghem. 'Dat ze ons zien spelen, zingen, dansen – en daardoor relaxed zijn, maar toch ook met een disturbed gevoel achterblijven.'

Blijvende invloed

Het stuk is gericht op jongeren vanaf veertien jaar. 'Maar het is zeker niet alleen een jongerenvoorstelling', benadrukt Van Landeghem. 'Kindsterren bestaan al heel lang', vult Niah aan. Mozart was de eerste, en dat is al meer dan tweehonderd jaar geleden. 'Dit thema spreekt dus eigenlijk alle leeftijden aan.'

Op 6 november gaat Remember My Name in première. Hoewel de voorstelling dan echt af is, zullen er nog steeds kleine dingen blijven veranderen. 'Na twintig keer spelen zal de voorstelling anders zijn dan de eerste keer', vertelt Van Landeghem. 'Theater leeft, dat maakt het mooi.'

Hij is vooral benieuwd naar hoe het stuk met de acteurs zal meegroeien. De voorstelling loopt tot november 2025, en dan is iedereen een jaar ouder. 'Misschien voelt iets op een bepaald moment anders, of ontstaat er een behoefte om iets toe te voegen of juist weg te laten', vertelt hij. 'Maar eerst de première, daarna zien we wel verder.'