Recensie: Trage Suikers

Met de bovenstaande beschrijving presenteert Het nieuwstedelijk alvast zelf het project. De eerste thema-avond ging over activisme en vond afgelopen donderdag plaats in OPEK. Klinkt vaag? Dat is een understatement. Googleman meets voordracht meets muziektrio: diversiteit kan best, maar Trage Suikers is slachtoffer geworden van zijn eigen ambities.

Eendagstactiek

Je bedenkt het zo gek niet, of het zit in de voorstelling verwerkt. Een lezing van een sociaal geograaf. Een sms naar Chokri Mahassine. Een cursus geweldloze verzetstechnieken voor dummies. Het resultaat is al even kakofonisch als de middelen hybride zijn. Kortom: een zootje ongeregeld.

Geen wonder ook. Het publiek wordt er keer op keer met misplaatste trots aan herinnerd dat hier maar één dag aan is gewerkt. Zoals ook jij veel te laat aan die ene paper begint, maar dan toch een 18 verwacht van de prof. Trage Suikers probeert naar analogie met dagelijkse talkshows à la Van Gils en Gasten een thema zo actueel en divers mogelijk te brengen. Maar de actualiteit is, buiten een ode aan die dag overleden theatermaker en activist Dario Fo, afwezig. Een meerwaarde is de eendagstactiek dus niet.

Daarentegen boet de voorstelling juist in aan de nodige structuur en nauwkeurigheid. Aan de beloofde twee uur wordt zo-even anderhalf uur aangebreid – Trage Suikers heeft zijn naam niet gestolen. Ook het gebrek aan professionaliteit stoort. Een op het toneel verloren gsm, een afstandsbediening die niet werkt, een weggelopen saxofonist… Er mist regie.

Gekke danspasjes

Dat is jammer, want inhoudelijk is er potentieel. De studenten van LUCA Drama zetten met hun versie van de tekst Tyl van Limburg een degelijke voordracht neer. Elvis Peeters brengt met Somberman catchy nummers begeleid door gekke danspasjes. De teksten zijn ietwat repetitief, maar de schwung van het Wij willen lawaai-lied komt dan weer als geroepen. Slam poet Roncha eindigt de avond met een korte maar straffe performance: poëzie die betovert.

Helaas gaat het talent ten koste van het medium. De voorstelling lijkt meer voor de makers dan voor het publiek gemaakt. De chaos bevreemdt – cynisch valt de parallel te trekken met het huidige activisme. Trage Suikers is een leuk experiment, maar niet een dat herhaald dient te worden. Toch niet alvorens Het nieuwstedelijk goed heeft nagedacht over wat het eigenlijk wil brengen.