recensie> Studententheater zoals het hoort
IFTf recensie: AKM
Niets mis met de wil om kunst met een grote K te maken. Maar wie met ambitie zit, moet ze ook weten te verzilveren. Of de kunst laten voor wat ze is.
Menig studentenvereniging is door hybris ten val gekomen tijdens het Interfacultair Theaterfestival. Ingewikkelde plots, pseudo-diepzinnige monologen en abstracte ensceneringen waarvan zelfs de makers niet goed meer weten wat ze belichamen. Er is geen grotere valkuil voor jonge amateurs. Het loont dan ook de moeite om ambitie in te ruilen voor authentiek studententheater. En dat heeft AKM goed begrepen.
Toegegeven, het verhaal is een beetje knullig. Bobverdomse dagen op Bobverdomse bollen is een zelfgeschreven science-fiction waarin een enkeltje Mars, de ondergang van de sossen en zwaarbewaakte artificiële intelligentie tot de werkelijkheid behoren. Een genre dat niet bij iedereen even populair is en waarbij je over behoorlijk wat schrijftalent moet beschikken om de cynici onder het publiek te overtuigen.
Dat laatste doet het stuk jammer genoeg niet altijd. Het verhaal is soms moeilijk te volgen en de ietwat voorspelbare dialogen vervelen al eens. Gelukkig weet AKM met haar eigenheid veel goed te maken.
De satire maakt van het stuk een hoogvlieger
Zelfspot
Want ook al zitten we in de verre toekomst, toch zijn er dingen die nooit zullen veranderen. Kunstwetenschappers betreden nog steeds met een betwijfelbaar diploma de arbeidsmarkt, Leuven laaft zich aan Stella en Veto schrijft vooralsnog geen leeswaardig nieuws.
U leest het, AKM is niet vies van wat studentikoze (zelf)spot. Terecht, want de satire op onze maatschappij en studentencultuur is wat van het stuk een hoogvlieger maakt. Geen mooier moment dan wanneer de uit 2016 tijdreizende Wyrxitz en Xyrwitz het toneel betreden. Bretellen, fleurig hemd en een voelbare angst voor mainstream: Jill Peeters en Daan Soenens zetten perfecte (excusez le mot) hipsters neer.
Naarmate het stuk vordert, blijkt in de warrige plot toch nog een dubbele bodem verstopt. Want in een wereld waar zelfs geluk kunstmatig op te wekken is en slechte herinneringen met een vingerknip uit te wissen zijn, is de keuze voor authenticiteit zeker niet de gemakkelijkste.
Een portie maatschappijkritiek die de eindscène des te krachtiger maakt. Losgebroken computer C.H.A.N.T.A.L (Eva Wuytjens) is erin geslaagd iedereen te verdoven met haar gelukspil. Eén voor één veranderen de personages in emotieloze leeghoofden. Ten slotte is ook Lucy (Caitlin Van der Jonckheyd) aan de beurt, die tijdens haar metamorfose een sterke monoloog neerzet over wat geluk juist is.
Dit is wat je krijgt, als je plezier op de eerste plaats zet
Samen
Het hoeft niet te verbazen van studenten Musicologie, maar de begeleidende muziek van Space Cowboy At The Cantina betovert. Ook de multimediale gaven worden uit de kast gehaald voor een hilarische teleshopreclame. Het bewijs dat toneel veel meer dan acteren is en dat alle medewerkers van Bobverdomse dagen op Bobverdomse bollen lof verdienen.
Want een goed stuk brengen gaat niet vanzelf. Maar dat combineren met een cast én crew die trots zijn op wat er staat, is enkel voor de lucky few weggelegd. Dit is wat je krijgt als je plezier op de eerste plaats zet. En wat studententheater Bobverdomme hoort te zijn.
